Κινηματογραφώντας τον Eugene O’Neill όταν τα στοιχεία της φύσης (και οι επενδυτές) δεν συνεργάζονται.

Με πρωταγωνιστές την Jessica Lange και τον Ed Harris, η διασκευή του Jonathan Kent του “Ταξίδι μεγάλης ημέρας στη νύχτα” ξεκίνησε την παραγωγή, μόνο και μόνο για να χάσει τη βασική χρηματοδότηση.

WICKLOW, Ιρλανδία – “Ισχυροί άνεμοι, που σταδιακά υποχωρούν” έγραφε το ενημερωτικό δελτίο.

Η Jessica Lange, ο Ed Harris και ο Jonathan Kent, ο σκηνοθέτης της επικείμενης κινηματογραφικής εκδοχής του έργου του Eugene O’Neill “Ταξίδι μεγάλης ημέρας στη νύχτα”, στέκονταν σε μια αίθουσα προβών εδώ στις αρχές Νοεμβρίου, περνώντας ανούσια τις ατάκες του. Ο Χάρις, που υποδύεται τον Τζέιμς Ταϊρόν, ένα γηρασμένο πρώην είδωλο των απογευματινών θεαμάτων , άγγιζε τα δάχτυλα των ποδιών του και έκανε καθίσματα καθώς μιλούσε, ενώ η Lange, που υποδύεται την εύθραυστη, εθισμένη στη μορφίνη σύζυγό του, Μαίρη, τριγυρνούσε αφηρημένη στο δωμάτιο.

Παραγωγοί και βοηθοί, με τα τηλέφωνα κολλημένα στα αυτιά, μπαινόβγαιναν, παρακολουθώντας με αγωνία την καταιγίδα που εμπόδιζε τους ηθοποιούς και το συνεργείο να πάνε στο πλατό: ένα σπίτι στο πρότυπο του εξοχικού Monte Cristo στο Κονέκτικατ, το παραθαλάσσιο σπίτι της οικογένειας του O’Neill που αποτελεί το σκηνικό αυτού του αυτοβιογραφικού έργου.

Το πράσινο φως δόθηκε αρκετές ώρες αργότερα. Τα γυρίσματα τελείωσαν κοντά στα μεσάνυχτα, καθώς ο Kent και το καστ προσπάθησαν να βγάλουν εις πέρας το γεμάτο πρόγραμμα της ημέρας.

Δεν ήταν η πρώτη καταιγίδα που αντιμετώπισε η παραγωγή, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μία ημέρα μετά την έναρξη των γυρισμάτων στις 19 Σεπτεμβρίου, η επικεφαλής παραγωγός, Gabrielle Tana, ανακάλυψε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της χρηματοδότησής τους είχε χαθεί. “Αναγκάστηκα να πάω στο πλατό και να τους πω ότι κλείνουμε”, είπε.

Η Tana (στους τίτλους της οποίας περιλαμβάνονται οι ταινίες “Δεκατρείς ζωές” και “The Dig”) δήλωσε ότι ήταν μια από τις χειρότερες στιγμές της μακράς καριέρας της. “Τους έδωσα να καταλάβουν ότι δεν τα παρατάω και ότι ήμουν ήδη σε συζητήσεις με επενδυτές”, είπε.

Κατά τη διάρκεια των εβδομάδων που ακολούθησαν, πέρασε ατελείωτες ώρες σε συσκέψεις προσπαθώντας να συγκεντρώσει τα χρήματα. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ηθοποιοί -μεταξύ των οποίων ο Ben Foster και ο Colin Morgan, που υποδύονται τους γιους Ταϊρόν – καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του συνεργείου και της ομάδας παραγωγής, δεν κλονίστηκαν ποτέ ως προς την αφοσίωσή τους στο έργο. Μια χούφτα μελών του προσωπικού,, συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή φωτογραφίας και ορισμένων εργαζομένων στον σχεδιασμό της παραγωγής, δεν μπόρεσαν να παραμείνουν στην παραγωγή. Οι υπόλοιποι περίμεναν σε αυτή την παραθαλάσσια περιοχή, περίπου μια ώρα νότια του Δουβλίνου.

“Στην αρχή, φυσικά, σοκαριστήκαμε”, δήλωσε η Jessica Lange, η οποία υποδύθηκε τη Μαίρη Ταϊρόν το 2000 στο Λονδίνο και κέρδισε βραβείο Τόνι για τον ρόλο σε μια παραγωγή που σκηνοθέτησε ο Kent και μεταφέρθηκε από το West End στο Μπρόντγουεϊ το 2016. “Αλλά ούτε μια φορά δεν σκεφτήκαμε ότι δεν επρόκειτο να συμβεί. Απλώς κάναμε παρέα, πηγαίναμε στην παμπ, κάναμε μεγάλες βόλτες. Γίναμε πραγματικά φίλοι και νοιαζόμασταν βαθιά ο ένας για τον άλλον, επειδή περνούσαμε το ίδιο πράγμα”. Και πρόσθεσε: “Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό ενίσχυσε την ένταση και το πάθος μας για να το κάνουμε αυτό”.

Τρεις εβδομάδες αναμονής για την επανεκκίνηση, είπε ο Harris, του επέτρεψαν “να καθίσει, να σκεφτεί τον χαρακτήρα, να ηρεμήσει και να είναι απλώς αυτός ο τύπος αντί να ανησυχεί για το πώς θα παίξει έναν τόσο κλασικό, σημαντικό ρόλο”.

Οι ηθοποιοί επίσης έκαναν τηλεφωνήματα. Η Foster έκανε μια σύνδεση με τον βρετανό θεατρικό παραγωγό Bill Kenwright, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Lange σε παραγωγές των έργων “Long Day’s Journey”, “A Streetcar Named Desire” και “The Glass Menagerie” στο West End και στο Μπρόντγουεϊ.

“Ήξερα ότι θα τα καταφέρναμε”, δήλωσε ο Foster. “Αν έπρεπε να το κάνουμε σαν παράσταση μαριονετών με κάλτσες, θα το κάναμε μέχρι να συγκεντρώσουμε τα χρήματα”.

Το θεατρικό με τις μαριονέτες αποφεύχθηκε- ο Kenwright τα κατάφερε. “Ήταν ο ιππότης μας με την αστραφτερή πανοπλία”, είπε η Tana. Έπρεπε να βρεθούν και μερικοί άλλοι ιππότες, συμπεριλαμβανομένου του παραγωγού ταινιών Gleb Fetisov.

Το”Ταξίδι μεγάλης ημέρας στη νύχτα” , που μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στην οθόνη το 1962, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Kent. “Πρόκειται, ίσως, για το σπουδαιότερο αμερικανικό έργο, την εφεύρεση του δυσλειτουργικού οικογενειακού δράματος, και όταν το κάνεις στο θέατρο, υπάρχει ένα είδος ευλάβειας από το κοινό”, δήλωσε ο Kent. “Σκέφτηκα ότι ίσως με τον κινηματογράφο θα μπορούσε κανείς να ψαλιδίσει λίγο αυτόν τον ευλαβισμό και να αφήσει να περάσει η ωμότητα και η αμεσότητά του”.

Στη συνέχεια συνυπολόγισε τα τρέχοντα γεγονότα που συνέπεσαν, όπως η επιδημία των οπιοειδών και ο εγκλεισμός του κοροναϊού. “Εδώ είναι αυτοί οι τέσσερις, εξαρτημένοι όχι μόνο από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αλλά και ο ένας από τον άλλον, που αναπολούν ακατάπαυστα το παρελθόν, τις χαμένες ευκαιρίες και την αποτυχία, παγιδευμένοι σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα”, είπε. “Με κάποιο τρόπο ένιωσα ότι θα έχει απήχηση”.

Η Lange δήλωσε ότι εκείνη και ο Kent μίλησαν για πρώτη φορά για μια κινηματογραφική εκδοχή κατά τη διάρκεια της προβολής στο Μπρόντγουεϊ. “Αμέσως σκέφτηκα, ναι!” είπε, προσθέτοντας ότι Μαίρη Ταϊρόν “μπαίνει στο πετσί σου όπως κανένας άλλος χαρακτήρας που έχω ποτέ παίξει- δεν φτάνεις ποτέ στο τέλος του. Και λόγω της φύσης της κινηματογραφικής παραγωγής, υπάρχουν πολύ περισσότερες μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να αναδειχθούν: η έκφραση στα μάτια, η λεπτή αλλαγή στη φωνή”.

Η Tana άκουσε για πρώτη φορά για την ιδέα όταν ο ηθοποιός Ralph Fiennes, φίλος του Kent, της ζήτησε να βοηθήσει με το έργο, το οποίο έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει αυτό το φθινόπωρο. Ενδιαφέρθηκε και προσέλαβε τον βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό συγγραφέα David Lindsay-Abaire -η ταινία του “Good People” είχε σκηνοθετηθεί από τον Kent- για να διασκευάσει το δράμα, το οποίο έπρεπε να συρρικνωθεί από ένα σχεδόν τετράωρο θεατρικό γεγονός σε μια ταινία κάτω των δύο ωρών.

“Ποτέ δεν υπήρξε μια άποψη του τύπου “Ας το βελτιώσουμε αυτό””, δήλωσε ο Lindsay-Abaire σε μια βιντεοκλήση από τη Νέα Υόρκη, προσθέτοντας ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη του κειμένου στην ταινία που να μην έχει γραφτεί από τον O’Neill. “Ήταν το αντίθετο: Ας διατηρήσουμε αυτό που αγαπάμε, ενώ παράλληλα θα αφηγούμαστε την ιστορία σε ένα διαφορετικό μέσο. Δεν χρησιμοποιούσαμε τόσο μαχαίρι όσο νυστέρι. Πήραμε τον δραματικό όρκο του Ιπποκράτη: Μην κάνετε κακό στον O’Neill!”

Ο κινηματογράφος, επεσήμανε, διαθέτει εργαλεία επικοινωνίας που δεν έχει η σκηνή. “Μπορείς μερικές φορές να αντικαταστήσεις τέσσερις ατάκες με ένα κοντινό πλάνο”, είπε. “Αναρωτιόμασταν συνεχώς, χρειάζεται ο χαρακτήρας να το πει αυτό ή μπορεί απλά να το παίξει;” Αυτός και ο Kent συζήτησαν επίσης τρόπους για να κάνουν το δράμα πιο κινηματογραφικό, αποκρύπτοντας κάποιες πληροφορίες που ο O’Neill αποκαλύπτει νωρίς. “Φαντάσματα, στοιχειώματα, τι κάνει η Μαίρη εκεί πάνω; Θέλαμε να ακουμπήσουμε σε κάποιο μυστήριο, να υπαινιχθούμε πράγματα και να τα αποκαλύψουμε με πιο αργό ρυθμό”, δήλωσε ο Lindsay-Abaire.

Ο Gabriel Byrne, ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει απέναντι από την Lange στη σκηνή, ήταν προγραμματισμένο να επαναλάβει τον ρόλο, αλλά έπεσε έξω λόγω δυσκολιών στο πρόγραμμα. Η Tana έστειλε email στον Ed Harris, ο οποίος είχε εμφανιστεί μαζί με την Lange στην ταινία “Sweet Dreams” σχεδόν 40 χρόνια νωρίτερα. Είπε αμέσως το “ναι”. “Όσο δύσκολο κι αν ήταν όταν έπεσαν τα χρήματα, ήταν η πιο ικανοποιητική εμπειρία κινηματογραφικής υποκριτικής που είχα εδώ και πολύ καιρό”, δήλωσε ο Harris. Ο Kent, πρόσθεσε, “μας έδωσε την ελευθερία να είμαστε απλά αυτοί οι άνθρωποι – ότι δεν επρόκειτο για ένα ιερό κείμενο, ότι επρόκειτο για ανθρώπινα όντα, όχι για ένα αποξηραμένο ιστορικό κομμάτι”.

Ο Kent είπε ότι είχε σκεφτεί να ανανεώσει το σκηνικό του 1912, αλλά αποφάσισε ότι θα έπρεπε να αλλάξουν πάρα πολλές θεμελιώδεις λεπτομέρειες. Παρόλα αυτά, “προς απογοήτευση του σχεδιαστή, ζήτησα τα κοστούμια να μην είναι πολύ “εποχής””, είπε. “Όποιο κι αν είναι το σκηνικό, το κείμενο το καθιστά ζωντανό και σύγχρονο”.

Δύο εβδομάδες προβών πριν από την έναρξη των γυρισμάτων επέτρεψαν στους τέσσερις πρωταγωνιστές να αρχίσουν να χτίζουν μια οικογενειακή δυναμική. “‘Αμέσως ενθουσιάστηκα με τους γονείς μου”, είπε ο Foster, προσθέτοντας ότι είχε φέρει κάποια μαζεμένη πρασινάδα από το πραγματικό εξοχικό σπίτι του Monte Cristo ως φυλαχτό.

“Ο χρόνος των προβών ήταν αφιερωμένος στο να βρούμε τι θα μπορούσε να λειτουργήσει για τον χαρακτήρα”, δήλωσε ο Morgan. “Ένας σκηνοθέτης που δεν είναι τόσο θεατρολάτρης όσο ο Jonathan μπορεί να δουλέψει πρώτα τις γωνίες της κάμερας και μετά το τι κάνει ο χαρακτήρας εντός αυτής. Αλλά νομίζω ότι οι καλύτεροι σκηνοθέτες δουλεύουν έτσι ώστε η κάμερα να καθοδηγείται από τους ηθοποιούς, και έτσι το προσέγγισε ο Jonathan”.

Στη συνέχεια, σχεδόν αμέσως, ήρθε το παύση και ένας οδοστρωτήρας συναισθημάτων. “Το δέσιμο εκείνης της περιόδου ήταν πραγματικά υπέροχο”, δήλωσε η Foster. “Ιστορικά δεν συναναστρέφομαι πολύ με συναδέλφους ηθοποιούς. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, έγινε όντως μια οικογένεια”.

Η δυσκολία της δημιουργίας της ταινίας, είπε η Tana, είναι ενδεικτική του μεταβαλλόμενου κινηματογραφικού τοπίου. “Είναι πραγματικά δύσκολο σήμερα να κάνεις αυτού του είδους τη λογοτεχνική, άμεση, ανεξάρτητη ταινία της παλιάς σχολής”, είπε. “Υπάρχει τόση μεγάλη αξία σε αυτό: αυτοί οι σπουδαίοι, σπουδαίοι ηθοποιοί να κάνουν ένα σπουδαίο αμερικανικό έργο που κάθε παιδί που σπουδάζει λογοτεχνία θα μπορεί να παρακολουθήσει. Αλλά είναι μια στιγμή αλλαγών στον τομέα μας όσον αφορά τον τρόπο πρόσβασης στο περιεχόμενο, τον τρόπο με τον οποίο αυτό αξιοποιείται οικονομικά, το πού βρίσκονται οι πόροι”.

Ο Kent συμφώνησε ότι η ταινία πάει κόντρα στο σημερινό ρεύμα, αλλά πρόσθεσε: “Όλοι έχουμε μητέρες, πατέρες, την απαίσια αίσθηση των αποτυχιών, των απογοητεύσεων και των ενοχών μας. Νομίζω ότι αυτό που αποζητάμε από τον κινηματογράφο ή το θέατρο είναι η αλήθεια για την ανθρώπινη εμπειρία μας. Υπάρχει κοινό γι’ αυτό”.

Πρωτότυπος σύνδεσμος: www.nytimes.com